سیلی دو قطعنامه و یک پیام مهم
تصویب دو قطعنامه نقض حقوق‌بشر در ایران و سوریه توسط کمیته سوم مجمع عمومی ملل متحد، واکنش متناقض و طنز گونه‌یی را در رژیم آخوندی برانگیخته است. از یک طرف سخنگوی وزارت‌خارجه آخوندها می‌گوید: «ایران برای قطعنامه‌هایی که با انگیزههای سیاسی تصویب می‌شود ارزشی قائل نیست». از طرف دیگر تلویزیون رژیم و سایر رسانه‌هایش پر از هیاهو می‌شود که این قطعنامه‌ها «ضدایرانی» (بخوانید ضد نظام ولایت) است، «برداشتی گزینشی» است، «سیاسی» است، «نشان دهنده گمانه‌زنیهای بی‌پایه و اساس» است و «ترویج ایران هراسی است». اولین سؤال این است که اگر هیچ ارزشی ندارد پس این همه های‌وهوی و آه و ناله برای چیست؟ آن‌هم در بخشهای متعدد خبری شبکه‌های مختلف تلویزیون، با به صحنه آوردن کارگزاران و مهره‌ها گوناگون.
دومین سؤال که در پی مشاهده این آه و ناله به ذهن می‌آید این است: درد اصلی رژیم چیست؟ ضربه به کدام نقطه نظام وارد آمده که این‌گونه آه از نهادش برخاسته است؟
برای رسیدن به پاسخ ابتدا به خلاصه آنچه مهره‌ها و رسانه‌های رژیم در مورد این دو قطعنامه ابراز کرده‌اند نگاهی می‌افکنیم:
تلویزیون رژیم:
ادامه در لینک
دومین سؤال که در پی مشاهده این آه و ناله به ذهن می‌آید این است: درد اصلی رژیم چیست؟ ضربه به کدام نقطه نظام وارد آمده که این‌گونه آه از نهادش برخاسته است؟
برای رسیدن به پاسخ ابتدا به خلاصه آنچه مهره‌ها و رسانه‌های رژیم در مورد این دو قطعنامه ابراز کرده‌اند نگاهی می‌افکنیم:
تلویزیون رژیم:
ادامه در لینک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر