رژیم و «دومینوی بدقولی روسها»:
خبر توافق اولیه بر سر آتش‌بس در سوریه، علت نگرانیهای رژیم در روزهای اخیر را تا حدی تفسیر می‌کند. این خبر روز 2اسفند توسط وزیر خارجه آمریکا در حالی اعلام شد که ابراز نگرانیهای مهره‌ها و رسانه‌های رژیم از بیش از یک هفته پیش آشکار بود. ابراز نگرانیهایی که درست در اوج رجزخوانی برای برخی پیشرویها، متناقض می‌نمود. این تناقض در چرخش مواضع باند رفسنجانی و سکوت نسبی باند خامنه‌ای در مورد تحولات روسیه آشکار بود. مثلاً در حالی که روحانی روز 19بهمن گفته بود اگر «سرداران رشید ما… در دمشق و حلب به دولت سوریه کمک نمی‌کردند… ما امنیتی نداشتیم»، روزنامه جمهوری اسلامی که نظرات رفسنجانی را منعکس می‌کند در روز 27بهمن سرمقاله‌اش را به «برجام2» اختصاص داده و نتیجه‌گرفته بود که «در برجام2 باید به مسائل منطقه اولویت داده شود» تا از «آتشی که قرار است در سوریه، ترکیه و عراق شعله‌ور شود» جلوگیری شود. این ابراز نگرانیها البته خاص باند رفسنجانی نبود و در بیان مهره‌ها و مطالب رسانه‌های باند خامنه‌ای هم دیده می‌شد. از نگرانی ولایتی به‌خاطر «دخالت کشورهای خارجی... و حمایت برخی کشورهای منطقه» تا سرمقاله روزنامه حکومتی حمایت (25بهمن 94) که نوشته بود: «سکوت روسیه در برابر ورود ارتش کشورهای حامی تروریست‌ها، (منظورش اعلام آمادگی نیروهای عربستان و ترکیه و نیروهای ائتلاف است) به‌معنای خدشه‌دار شدن اعتماد ایران است».
حال پرسش این است که چه رخدادی پیش آمده که یکباره، دود و دم و رجزخوانی به‌خاطر پیشرویها در سوریه، جای خود را به این ابراز نگرانیها داده است؟ مطرح شدن دوباره «برجام2» یا همان «برشام» یعنی جام زهر سوریه؟ تا آنجا که یک روزنامه حکومتی سرمقاله خود را با عنوان «دومینوی بدقولی روسها» به‌نگرانی از قال گذاشته شدن رژیم توسط روسیه اختصاص می‌دهد (روزنامه حکومتی شرق اول اسفند94).
ادامه در لینک
#ایران #تحلیل #خامنه_ای #رفسنجانی #روحانی
خبر توافق اولیه بر سر آتش‌بس در سوریه، علت نگرانیهای رژیم در روزهای اخیر را تا حدی تفسیر می‌کند. این خبر روز 2اسفند توسط وزیر خارجه آمریکا در حالی اعلام شد که ابراز نگرانیهای مهره‌ها و رسانه‌های رژیم از بیش از یک هفته پیش آشکار بود. ابراز نگرانیهایی که درست در اوج رجزخوانی برای برخی پیشرویها، متناقض می‌نمود. این تناقض در چرخش مواضع باند رفسنجانی و سکوت نسبی باند خامنه‌ای در مورد تحولات روسیه آشکار بود. مثلاً در حالی که روحانی روز 19بهمن گفته بود اگر «سرداران رشید ما… در دمشق و حلب به دولت سوریه کمک نمی‌کردند… ما امنیتی نداشتیم»، روزنامه جمهوری اسلامی که نظرات رفسنجانی را منعکس می‌کند در روز 27بهمن سرمقاله‌اش را به «برجام2» اختصاص داده و نتیجه‌گرفته بود که «در برجام2 باید به مسائل منطقه اولویت داده شود» تا از «آتشی که قرار است در سوریه، ترکیه و عراق شعله‌ور شود» جلوگیری شود. این ابراز نگرانیها البته خاص باند رفسنجانی نبود و در بیان مهره‌ها و مطالب رسانه‌های باند خامنه‌ای هم دیده می‌شد. از نگرانی ولایتی به‌خاطر «دخالت کشورهای خارجی... و حمایت برخی کشورهای منطقه» تا سرمقاله روزنامه حکومتی حمایت (25بهمن 94) که نوشته بود: «سکوت روسیه در برابر ورود ارتش کشورهای حامی تروریست‌ها، (منظورش اعلام آمادگی نیروهای عربستان و ترکیه و نیروهای ائتلاف است) به‌معنای خدشه‌دار شدن اعتماد ایران است».
حال پرسش این است که چه رخدادی پیش آمده که یکباره، دود و دم و رجزخوانی به‌خاطر پیشرویها در سوریه، جای خود را به این ابراز نگرانیها داده است؟ مطرح شدن دوباره «برجام2» یا همان «برشام» یعنی جام زهر سوریه؟ تا آنجا که یک روزنامه حکومتی سرمقاله خود را با عنوان «دومینوی بدقولی روسها» به‌نگرانی از قال گذاشته شدن رژیم توسط روسیه اختصاص می‌دهد (روزنامه حکومتی شرق اول اسفند94).
ادامه در لینک
#ایران #تحلیل #خامنه_ای #رفسنجانی #روحانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر